σεξολογία

Κλάδος επιστημονικών ερευνών που ασχολείται με τα σεξουαλικά προβλήματα. Λέγεται και σεξουαλισμός, από τη λατινική λέξη sexualismus (γενετήσια ορμή). Τα αρχαιότερα μυθολογικά συστήματα, όπως τα κείμενα για τον έρωτα Κάμα Σούτρα, Κλωνάρια ροδακινιάς, Η τέχνη της αγάπης του Οβίδιου, Στολίδια περιστεριού του Ιμπν Χάσμα κ.ά., περιέχουν όχι μόνο ηθικοθρησκευτικούς κανόνες αλλά και γνώσεις βιολογίας και ψυχολογίας του φύλου. Τα θέματα που συνδέονται με την αναπαραγωγή του είδους απασχόλησαν και τον Ιπποκράτη. Στο τέλος του 18ου με αρχές του 19ου αι., οι έρευνες για το σ. απασχόλησαν και τις κοινωνικές επιστήμες, παράλληλα με την ιατρική. Οι κοινωνιολόγοι μελέτησαν την εξέλιξη των γενετήσιων σχέσεων, και ιδιαίτερο ενδιαφέρον γι’ αυτές έδειξε ο Φρ. Ένγκελς (Η προέλευση της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας, και του κράτους). Στην πορεία της ανάπτυξης του φεμινιστικού κινήματος άρχισαν να απασχολούν τους ερευνητές και οι σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων, καθώς και η πορνεία. Στον 19o αι. οι Ρ. Κραφτ, Μ. Χίρσφελντ, Α. Μολ, X. Έλις, Α. Φορέλ, Β. Μ. Μπέχτερεφ κ.ά. θεμελίωσαν την αντικειμενική έρευνα της ανθρώπινης σεξουαλικότητας και των ψυχοσεξουαλικών ανωμαλιών. Στις αρχές του 20ού αι. εμφανίζεται και ο φροϊδισμός, που συγκέντρωσε την προσοχή του στις ψυχολογικές επιπτώσεις που ασκεί η γενετήσια ορμή στην προσωπικότητα των ατόμων. Αργότερα, πολλές θεωρίες του Φρόιντ αμφισβητήθηκαν και άλλες αναθεωρήθηκαν ριζικά. Το βιβλίο του Ολλανδού γυναικολόγου Ο ιδανικός γάμος (1926) υπήρξε το πρώτο σύγχρονο εγχειρίδιο τεχνικής του γάμου. Στο βιβλίο αυτό τονίζεται το δίκαιο της ισότιμης γενετήσιας ικανοποίησης ενός ζευγαριού. Το 1919 ο Χίρσελντ ίδρυσε στη Γερμανία το πρώτο στον κόσμο Ινστιτούτο Σεξολογίας, που το έκλεισαν το 1933 οι ναζί. Το 1921 συστάθηκε στις ΗΠΑ επιτροπή για την έρευνα των προβλημάτων του φύλου. Κάτω από την αιγίδα της, ο Α. Κίνσεϋ και οι συνεργάτες του εξέτασαν πάνω από 12.000 υγιείς άντρες και γυναίκες και συγκέντρωσαν στοιχεία μιας μαζικής στατιστικής εικόνας των ψυχοσεξουαλικών σχέσεων των Αμερικανών. Η εργασία τους, παρά τις επιφυλάξεις, θεωρείται βασική. Η βιολογική και ιατρική άποψη της σ. εκδηλώνεται προς τρεις κατευθύνσεις: 1. Οι βιολογικές βάσεις του φύλου, ο συνδυασμός των γενετικών και ενδοκρινολογικών μεθόδων έρευνας και η χρησιμοποίηση των μεσόφυλων καταστάσεων (ερμαφροδιτισμός, υπερσεξουαλισμός) επιτρέπουν να κατανοηθεί ότι το βιολογικό φύλο είναι σύνθετο σύστημα, που αριθμεί μια σειρά συστατικών στοιχείων, γενετικών, φυσιολογικών, χημικών κλπ. 2. Η επίδραση των γενετικών ορμονών στον ψυχισμό και τη συμπεριφορά αντρών και γυναικών. 3. Ο γενετήσιος προσανατολισμός θεωρείται μέρος της γενικότερης αμοιβαίας σχέσης. Η κοινωνική και ιστορική άποψη της σεξολογίας συνδέεται κυρίως με τη μελέτη των ειδικών για κάθε φύλο κοινωνικών λειτουργιών και μορφών δραστηριότητας, ενώ η ψυχολογική πηγάζει από δύο βασικές αρχές: της πολυσύνθετης ανθρώπινης σεξουαλικότητας και της ποικιλίας των γενετήσιων αισθήσεων. Η σεξολογία εξυπηρετείται ως επιστήμη από τη σεξοπαθολογία. Η σεξοπαθολογία μελετά τις γενετήσιες διαταραχές με σκοπό τη θεραπεία τους. Το αντικείμενο της ερευνάς της είναι βασικά η μελέτη των γενετήσιων διαστροφών. Μελετά επίσης και τα σεξουαλικά εγκλήματα (βιασμός, εξαναγκασμός γυναίκας σε σεξουαλική επαφή, εξαναγκασμός σε αρσενοκοιτία). Στα εγκλήματα αυτά πρέπει να προστεθεί και η επαφή με άτομα προεφηβικής ηλικίας και γενικά οι σεξουαλικές επαφές με ανηλίκους.

* * *

η, Ν

η από διάφορες οπτικές γωνίες, λ.χ. οργανική, ενδοψυχική, διαπροσωπικών σχέσεων, κοινωνική, πολιτιστική κ.λπ., μελέτη τής σεξουαλικότητας και τών διαταραχών της.

[ΕΤΥΜΟΛ. Νόθο αντιδάνειο σύνθ., πρβλ. αγγλ. sexology < sex (βλ. λ. σεξ) + -λογία*].